Devri

divigiñ

divigiñ

v. cf. diviañ

I. V. intr.

(1) Dépérir.

(c.1718) CHal.ms i. Voila un arbre qui deperit, tr. «dihuïguein ara er c'huen man.» ●le grain deperit, tr. «tesquein, diannein, goannat goahat, fallat, disterat, dehuiguein ara en et.» ●(c.1718) CHal.ms iii. Les batiments qu'on n'occupe point deperissent, tr. «dehuiguein ara un ti abé ne chomm' deen abarh.» ●Voila des arbres qui sont sur leur retour, tr. «dehuiguein ara, disterat ara er guée se.»

(1904) DBFV 54b. dihuigein, dihuigiein, dehuigein, v. n., tr. «dépérir, s'épuiser.» ●(1907) VBFV.bf 15b. dihuigein, dihuiein, v. n., tr. «n'en plus pouvoir, succomber.» ●(1908) AVES 47. Mar ou hasan d'er gér, ar iun, é tihuigeint ar en hent.

(2) Décliner, déchoir.

(1904) DBFV 54b. dihuigein, dihuigiein, dehuigein, v. n., tr. «décliner, déchoir.»

(3) Perdre haleine, être essoufflé.

(1904) DBFV 54b. dihuigein, dihuigiein, dehuigein, v. n., tr. «perdre haleine.» ●(1907) VBFV.fb 38b. essouflé (être), tr. «dihuigein

II. V. pron. réfl. En em zivigiñ : s'épuiser.

(1790) MG 274. ne fal quet dehi ma hum zihuigueint, ha ma hum laheint. ●416. hum zihuiguein e rér é coroll.

(1856) GRD 110. Hum zihuiguein e hrér doh ou dastum.

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...