Devri

douget

douget

adj.

(1) Bezañ douget da (+ v.) : être enclin à.

(1844) LZBg 2l blezad-2l lodenn 84. perpet dougettoh de zistroein doh er gùir Doué. ●(1868) FHB 159/18b. ar re zougueta da zikour Vikel Jesus-Christ. ●(1876) TDE.BF 168a. Douget, adj., tr. «Enclin à, porté à.»

(1919) BSUF 2. Ne oé ket dougetoh aveitou de sekour er beurerion. ●(1928) DIHU 211/198. dén erbet dougetoh d'hobér ardro er geh tud.

(2) Bezañ douget da (+ subst.) : être enclin à.

(1868) FHB 177/164b. E peb amzer an den a zo bet dougetoc'h d'an droug eget d'ar mad.

(3) Bezañ douget da ub. : avoir un penchant pour qqn.

(1900) FHAB Genver 16. an tad coz ag ar vam goz ze ag a zo dougetoch deoc'h.

(4) Douget d'e benn : qui aime agir à sa guise.

(1876) TDE.BF 168a. Douget d'e benn, tr. «qui aime à faire à sa tête.»

(1927) GERI.Ern 117. douget d'e benn, tr. «qui aime faire à sa tête.»

(5) (en plt de qqn) Sur lequel on ne tarit pas d'éloges.

(1977) PBDZ 955. (Douarnenez) ur vaouez douget, tr. «une femme sur laquelle on ne tarit pas d'éloges.»

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...