fronkenn / fronkon

f. Accès de colère, de rage.

●(c.1825/30) AJC 3323. ma teuas eur fronquen din a me lamad gantan, tr. «Alors, de rage, je lui sautai dessus.»

●(1964) LLMM 107/420. ez eas gwenn evel al lien gant ar fronkon a savas ennañ.