f. –où
(1) (agriculture) Terrain planté d'herbe, prairie, herbage.
●(c.1785) VO 89. hac e ridai a-va-ze ar ur ùimèn, tr. (GMB 306) une prairie.»
●(1849) LLB 1256. Kaset ind [hou kazeged] d'hou kuemen. ●1263. ur huémen tiner. ●1366. Ol el loned aral e bir er guemeneu.
●(1904) DBFV 102b. guimen, guémen, f. pl. –nneu, tr. «herbage, prairie.» ●(1904) LZBg Mae 134. Én ur zichen a ziar er mañné, é trezamb guimienneu, ioheu éhén é vouitat én hé. ●(1908) NIKO 65. En ehén tro-ha-tro d'er fetan, ér huimen. ●(1931) VALL 583a. Prairie, tr. «gwimenn V[annetais] f. (herbage).»
(2) =
●(1849) LLB 1246. er huemen flour e gresk én hou pradeu.