kosenn .2

f. –où, kos Cosse, épluchure.

●(1876) TDE.BF 364b. Kos, s. pl. m., tr. «Pluriel irrégulier de kosenn, cosse, gousse de légume. »

●(1904) ARPA 202. C'hoantaat a rea carga he gof gant ar c'hossennou a zrebe ar perc'hel, ha den ne roe d'ezhan.