kurunadur

m. –ioù Couronnement.

●(1732) GReg 225b. Couronnement, ceremonier de couronner les Princes, tr. «ar gurunadur-sacr eus ar Rouë.»

●(1914) DFBP 69b. couronnement, tr. «Kurunadur.» ●(1931) VALL 164a. Couronnement, tr. «kurunadur m.»