oblijet

adj.

(1) Obligé.

●(1499) Ca 147b. Obliget. g. obligiez. ●(1612) Cnf 2b. obliget da confes à neuez flam. ●35a. Negun n'a eo obliget da despign è holl stat, eguit saueteiff buhez an paour. ●39a. hac ezeo obliget, dé argourouiff. ●(1621) Mc 34. ez oar obliget bepret do rentaff do perchen.

●(c.1680) NG 1461-1462. De vezouet obliget, er fin, a birhuiquen, / De vezouet en Iffernë. ●(1790) MG 157. hac ean-vér obligèt de zacor contt dehou ? ●(17--) VO 57. hi e zihentas guet eun a voud obligét de gonze dohemb.

●(1834) SIM 155. obliget e voe da vont hac adreus hac a-hed evit pellât dious an hent-bras. ●(1857) HTB 76. hag en em welont, dibrepar, oblijet da digemer ar maro a behini a oant ar muia disonj. ●(1877) FHB (3^e série) 19/157a. setu me oblijet da c'hodella va faperou.

●(1925) DLFI n° 7/2a. Oblijet mad oun bed da gass anezho eun tu bennag.

(2) Bezañ oblijet da ub. : être obligé (redevable) à qqn.

●(1612) Cnf 40a. bezaff eo obliget an rauisseur d'an queffren offancet.