[brpm pennaouër < penn + -où .1 + -er]
m. –ion Glaneur.
●(1732) GReg 459b. Glaneur, tr. «pennaouër. p. yen.»
●(1876) TDE.BF 506a. Pennaouer, s. m., tr. «Glanneur ; pl. ien.»
●(1909) FHAB Here 301. ar pennaouer, a veler o c'haoliata a-dreuz hag a-hed an irvi diouz ma kav ar founusa toulladou da grabanata.