[brpm penduic < penn + duig]
m. –ed (ornithologie) Mésange charbonnière.
●(1752) PEll 685. Penduic, tr. «Mésange, petit oiseau.»
●(1821) GON 362a. Penduik, s. m., tr. «Mésange, petit oiseau. Pl. penduiged.» ●(1876) TDE.BF 504a. Penduik, s. m., tr. «Mésange, oiseau ; pl. penduiged.»
●(1984) ECDR 123. Wa'r roz, er bodoù lann izel, pe war an douar e kavemp neizhioù fitrak pe marechaliged (pennduig).