adj.
(1) Enfuis.
●(1896) HIS 58. ind e gemér eun ; ha skampet ind kement, ma taulant en hani marú a kosté.»
●(1904) DBFV 207a. skanpet int, tr. «il s'enfuirent (H. s. 58).»
(2) Effrayé, effaré.
●(1896) HIS 144. En dud (...) e zeval a hèr aben d'er gér, skampet ha lorhet. ●147. monèt e hrant kuit skampet ha par ma hellant.
●(1904) DBFV 297a. skanpet, tr. «effrayé (H. s. 144, 147).» ●(1907) VBFV.fb 34b. effaré, tr. «skanpet.» ●(1912) BUEV 85. rah en dud e strimpé skanpet ér méz ag en iliz. ●(1922) BUPU 4. Téhein e hrant skanpet ha ridek e hrant d'er chapél.