Devri

staon .1

staon .1

f./m.

I. (anatomie) Palais.

(1499) Ca 189b. Staffn. g. palais de la bouche. l. hoc palatum / ti. ●(c. 1501) Lv 232/16. staff gl. palatum. ●(1633) Nom 20a. Palatum, cælum : le palais de la bouche : an staon, palæs an guenou.

(1659) SCger 87b. palais de la bouche, tr. «stân.» ●173a. staoûn, tr. «le palais de la bouche.» ●(c.1718) CHal.ms iii. palais de la bouche, tr. «er stann', er sann'.» ●(1732) GReg 687b. Palais, la partie superieure de la bouche, tr. «Stan. ar stan. (Van[netois] er stan. er san.) On écrivoit : staffn.» ●(1744) L'Arm 265a. Palais (…) Partie supérieure de la bouche, tr. «Stanne.. eu : Stanff.. feu : Stang. m. ou f.»

(c.1802-1825) APS 93. re-spelhou me zead, re-choumou staguet doh me stang. ●(1854) PSA I 146. rezei d'em zéad hum staguein doh me stank. ●(1857) GUG 30. Rezei me zéad ém bêg doh me stang de staguein. ●(1896) GMB 649. pet[it] tréc[orois] staoñ.

(1900) KEBR 18. Ar staon, tr. « Le palais »

II. [en expression]

A. Bezañ du e staon.

(1) (en plt d'un chien) Être méchant.

(1857) CBF 99. Ha drouk eo ho ki ? du eo staon ho ki ? tr. «... a-t-il le palais noir ?» (1) Fausse croyance des paysans du Léon, qui pensent qu'un chien méchant a le palais noir.

(1908) FHAB Mae 136. Hag ar re-hont Bleizi, bleizi-rouz c'hoaz, du-pod ho staon.

(2) (en plt de qqn) Être méchant.

(1879) BMN 103. He naoun a zo braz, he staon a oa du.

(1932) ALMA 163. Ia, potret ar c'hil-krog, du ho staon, lemm ho dent, / Chas red, chas kigerien, a voe anavezet sent. ●(1933) FHAB Gwengolo 388. Pebez maouez ! ken lous eo he biz ha ma'z eo du he staon.

B. Bezañ poazh e staon : avoir la gueule de bois.

(1955) VBRU 130. anat e veze warnañ e vanne, rak moarvat dre ma chome poazh e staon diwar an eildiwezhañ kofad.

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...