trevelliñ .2

v. tr. d.

(1) Éblouir (le regard).

●(1835) AMV 82. e sclerigen a leuc'herne quement, ma trêvelle e zaoulagat.

(2) sens fig. Troubler (l'esprit).

●(1835) AMV 130. ac'hano e quemeras quentellou pere a drevellas quement e speret, ma crede penaus e zoa mestr da zisposi eus e vuez.