Devri

Recherche 'Saouzan...' : 9 mots trouvés

Page 1 : de saouzan-1 (1) à saouzanus (9) :
  • saouzan .1
    saouzan .1

    adj. Timide.

    (1732) GReg 181b. Je scai combien il est timide, tr. «me a enef pe-guer saouzan eo.»

  • saouzan .2
    saouzan .2

    m.

    I.

    (1) Étonnement.

    (1659) SCger 170b. saouzan, tr. «estonnement.» ●(1732) GReg 375a. Étonnement, surprise, admiration, tr. «saouzan

    (2) Fausseté, tromperie.

    (14--) Jer.ms 6 & 450. Hep comps gaou na saouzan, tr. «Sans dire mensonge ni fausseté.» ●(1650) Nlou 3. Ouz sentiff re buhan, da saouzan Sathanas, tr. «en obéissant trop vite à la tromperie de Satan.»

    (3) Chagrin.

    (1575) M 1187. Mar deu neubeut an spaç, da dellyt soulaç bras, / Ezedy quen bihan, da dellyt saouzan las tr. «Si le temps est peu long pour mériter une grande félicité, / Il est aussi petit pour mériter un chagrin accablant.»

    (4) Émoi.

    (1580) G 97. En caffou na saouzan noz lesyf aman quet, tr. «En deuil ni émoi je ne vous laisserai pas ici.»

    (1659) SCger 49a. emoy, tr. «saouzan.» ●53b. etourdissement, tr. «saouzan

    (5) Action de s'égarer en chemin.

    (c.1500) Cb. [dihinchaff] deuiamentum / ti. ga. defuoyement. b saouzan.

    (1732) GReg 325a. Égarement, erreur en fait de chemin, tr. «saouzan

    (6) Extravagance.

    (c.1500) Cb. [dihinchaff] deliramentum / ti. g. deuiation / discorde. b saouzan.

    (7) Kouezhañ e saouzan =

    (1847) BDJ 54. A-veac'h hen deveus Satan, he lezet he-unan, / Na deû Iskariotez da goüeza e saoüzan.

    II. (botanique) Louzaouenn-ar-saouzan : lycopode en massue Lycopodium clavatum.

    (1916) LLES 33. Kollet e bes en hent, oeid omb ar lezeuen er zaodan.

  • saouzanaat
    saouzanaat

    v. intr.

    (1) S'égarer, se perdre.

    (1964) YHAO 126. edont bepred o pilpasañ e-touez ar gwez, evel ma vijent bet o saouzanaat.

    (2) Mont war saouzanaat =

    (1964) LLMM 102/22. O klevout he fozioù, e oa kouezhet an alvaon warnon hag e oan aet evel war saouzanat (lire : saouzanaat).

  • saouzanañ / saouzaniñ
    saouzanañ / saouzaniñ

    v.

    I. V. tr. d.

    (1) Tromper, fourvoyer.

    (c.1500) Cb 57b. [deceff] g. decepuoir / ou mettre en erreur. b. deceffuaaf / pe saouzanaff.

    (1893) IAI 91. ne voe nemet eun dournad sperejou diboumbel saouzanet ganto.

    (2) Étourdir.

    (1659) SCger 53b. etourdir tr. «saouzani

    (1861) BSJ 242. A pe laquent unan-benac d'er marhue, ind ou doé er gustum de rein en ivage-cé d'en torfætour aveid er seudannein, hag eit n'en devehé quet cleuet quement é zroug.

    (3) Étonner, émerveiller.

    (1732) GReg 13a. Admirer, s'émerveiller, tr. «saoüzani. pr. saoüzanet.» ●375b. Etonner, surprendre, jetter dans l'admiration, tr. «saouzana. pr. saouzanet

    (1902) MBKJ 182. sebeza, saouzani ar bed.

    (4) Déconcerter, décontenancer.

    (1575) M 415-416. Dre'n traou man pepret, ez gallaff repetaff, / Nac eo fet an bet man, nemet don saouzanaff, tr. «Pour ces choses, toujours je puis répéter / Que le fait de ce monde n'est que pour nous surprendre.»

    (1732) GReg 251a. Déconcerter, tr. «Saouzani. pr. saouzanet.» ●251b. Decontenancer, rendre un adversaire interdit & confus, tr. «saouzani ur re-bennac.»

    II. V. intr.

    (1) S'égarer, perdre son chemin.

    (c.1500) Cb 57b. decepuouir / ou mettre en erreur. b. deceffuaaf / pe saouzanaff.

    (1732) GReg 160a. S'égarer sur le chemin, tr. «Saouzana var an hend.» ●325a. S'égarer sur le chemin, tr. «saozana, ou, saouzani, var an hend.»

    (2) =

    (1870) FHB 293/254a. Eleac'h labourat, e chome da zonjal, da zouzani.

    (3) S'ébahir, s'étonner.

    (1659) SCger 46b. s'ebahir, tr. «saouzani.» ●170b. saouzani, tr. «s'étonner.» ●(1732) GReg 251a. Se déconcerter, tr. «Saouzani. pr. saouzanet.» ●(17--) ST 34. Sonjall enn-ho heb ken a ra d'in saouzani, tr. «rien que d'y penser me fais frémir.»

    (4) S'émoyer.

    (1659) SCger 49a. s'emoier, tr. «saouzani

  • saouzanek
    saouzanek

    adj. Qui égare.

    (1825) COSp 250. hou lorbein dré drompereaheu ha dré visioneu seudanec, pé dré re santabl memb.

  • saouzanenn
    saouzanenn

    f. (botanique) Lycopode en massue Lycopodium clavatum.

    (1732) GReg 682a. Oublie, plante rampante qui ressemble à de la mousse verte entortillée, & qui, dit-on, égare la nuit ceux qui marchent dessus, leur faisant oublier leur chemin, tr. «Ar saoüzanenn. ar savanenn. ar savane

    (1920) KZVr 361 - 01/02/20. treuzyeoten, comme saouzanenn, herbe qui égare ; (et) chiendent (Goelo).

  • saouzanet
    saouzanet

    adj.

    (1) Effaré.

    (1732) GReg 322a. Air effaré, tr. «Drem saouzanet

    (2) =

    (1880) SAB 48. unan eus an dud saouzaned, eus an dud diaviz-se, (…) ne reas man ebed, stoui ebed p'edo ar beleg o lavaret : Et Verbum caro factum est.

    ►[empl. comme subst.]

    (1880) SAB 49. Ar zaouzaned-se ne adoras ket.

    (3) Bezañ saouzanet : être dans l'erreur.

    (1530) Pm 242. Meur a vnan so souzanet / Maz deseuont na maruhent quet, tr. «Beaucoup sont dans l'erreur, / S'ils pensent qu'ils ne mourront pas.»

    (4) Bezañ saouzanet en hent : s'être trompé en chemin.

    (14--) Jer.ms 450. Me a cret ez ouff fallet ha saouzanet en hent, tr. «Je crois que j'ai fait erreur et me suis trompé en chemin.»

  • saouzanidigezh
    saouzanidigezh

    f. Égarement.

    (c.1500) Cb. [dihinchaff] deuiat[i]on / is. g. deuiation. b. saouzanidiguez.

  • saouzanus
    saouzanus

    adj.

    (1) Étonnant.

    (1732) GReg 375a. Étonnant, ante, merveilleux, tr. «saouzanus

    (2) Qui égare.

    (c.1500) Cb. [dihinchaff] g. sans chemin / sans voye. b. saouzanus.

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...