Recherche '"diboblañ"...' : 1 mots trouvés

Page 1 : de diboblan-diboblin (1) à diboblan-diboblin (1) :

• diboblañ / dibobliñ
  diboblañ / dibobliñ

  v.

  I. V. tr. d. Dépeupler.

  ●(1732) GReg 268b. Depeupler, rendre une ville, un païs moins peuplé, d'hommes, d'animaux, de gibier, de poissons, tr. «Dibobla. dibobli. ppr. diboblet.» ●(1744) L'Arm 101a. Depeupler, tr. «Diboblein.»

  ●(1843) LZBg 1^añ blezad-2^l lodenn 138. Er vocereah-cé en devehé bet quênt-pêl diboblet er vro aquerh. ●(1847) FVR 191. Diboblet a oe, evit lavarout mad, ar vro euz a dud iaouank. ●(1849) LLB 1557-1559. er vosen (...) / E e er hreuier. ●(1866) HSH 125. en devoa aoun da zibopla he rouantelez.

  ●(1904) DBFV 48a. diboblein, v. a., tr. «dépeupler.» ●(1914) DFBP 88a. depeupler, tr. «Dibobla.»

  II. V. intr.

  (1) Se dépeupler.

  ●(1941) ARVR 15/6d. hag evel-se e tibobla ar mor. ●(1958) BAHE 14/12. emañ ar maezioù o tiboblañ. ●(1958) BAHE 16/10. emañ Breizh o tiboblañ spontus.

  (2) Mont war ziboblañ : se dépeupler.

  ●(1944) DGBD 185. ez a koulskoude ar vro war ziboblañ.

  III. V. pron. réfl. En em ziboblañ : se dépeupler.

  ●(1936) BREI 450/2a. eman Bro-Frans o vont d'ei, da lâret eo eman o vont da vervel, mar kendalc'h d'en em zibobla evel ma ra.