Recherche '"diboellañ"...' : 1 mots trouvés

Page 1 : de diboellan-diboellin (1) à diboellan-diboellin (1) :

• diboellañ / diboelliñ
  diboellañ / diboelliñ

  [mbr diboelaff, diboellaff, brpm diboelli, mgall dibwyllaw < diboell .1 + -añ / -iñ]

  V. intr.

  (1) Devenir fou, perdre la raison.

  ●(1464) Cms (d’après GMB 162). Diboelaff, forsenner. ●(1499) Ca 60b. Diboellaff. forsenner.

  ●(1876) TDE.BF 116b. Diboella, v. n. (anc.), tr. «Devenir fou ou furieux à lier.»

  (2) Diboellañ ouzh udb. : devenir enragé, fou furieux contre qqc.

  ●(1659) SCger 142a. diboelli, tr. «enrager.»

  ●(1869) SAG 158. ec'h evessaot azamblez gane-me ar gounnar en deuz bet atao [an diaoul] a enep tal ar gristenien. Diboella neat a ra oud han.

  (3) Diboellañ gant ar gounnar : être fou de rage, fou furieux.

  ●(1866) SEV 52. Ar pec'her a skrigno he zent hag a ziboello gant he gounnar.