Recherche 'didabut...' : 1 mots trouvés

Page 1 : de didabut (1) à didabut (1) :

• didabut
  didabut

  adj.

  I. Adj./Épith.

  (1) Qui n'est pas querelleur.

  ●(1923) SKET I 41. aes ober ganti, digroz ha didabut.

  (2) Chom didabut : ne pas chercher querelle.

  ●(1955) STBJ 143. Pa voe distro ma maeronez e oa re-ziwezat evit enebi ha, daoust d'he c'heuz ha d'he c'hoant da skandalat he breur, e chomas didabut a-walc'h, ar pez a oa souezus-tre eus he ferz.

  II. Adv. Sans se chamailler, se disputer.

  ●(1931) VALL 108a. sans se chamailler, tr. «dichabous.» ●(1949) KROB 14/4. labourat didrouz ha didabut. ●(1961) BAHE 27/20. E-giz-se e oa tremenet sioul ha didabut ar jeu.