Recherche '"dielc'h"...' : 6 mots trouvés
Page 1 : de dielc_h (1) à dielchin (6) :- dielc'h
- dielc'hadenn / dihelc'hadenn
- dielc'hat / dihelc'hat / dielc'hiñdielc'hat / dihelc'hat / dielc'hiñ
v.
(1) V. intr. Être essoufflé, haleter.
●(1499) Ca 62b. Dihelchat. ●(c.1500) Cb 23a. Bazaillat / hoazliff. g. baailler / ouurir la bouche / ou estre laz comme chien qui baaille. b. dihelchaff. g. ou estre fandu comme la terre par le souleil. b. bezaff fraillet dre tomder.
●(1732) GReg 715b. A perte d'haleine, tr. «Bede dielc'hat.»
●(1879) ERNsup 150. A St-M[ayeux] dihelkein, être essoufflé.
●(1907) VBFV.fb 38b. essouflé (être), tr. «dihelhein.» ●(1907) VBFV.fb 50b. haleter, tr. «dihelhein.» ●(1908) PIGO II 131. o tont en ti en eur dic'helkal. ●(1922) BUBR 20/257. e varc'h o tielc'hel. ●(1926) FHAB Genver 17. pemp pe c'houec'h den, o tihelkal, berr warnezo. ●(1927) GERI.Ern 103. dielc'hat v. n., tr. «Haleter, être essoufflé.» ●(1929) ENLA 8. redek ar vro 'neur dic'helkal !
(2) V. tr. d. Essouffler.
●(1904) DBFV 53b. dihelhein, v. a., tr. «essouffler.»
- dielc'her / dihelc'herdielc'her / dihelc'her
m. –ion Homme essoufflé.
●(1879) ERNsup 150. A St-M[ayeux] dihelker, celui qui l'est [essoufflé].
- dielc'het / dihelc'hetdielc'het / dihelc'het
adj. Essoufflé.
●(1723) CHal 55. Dihelhét é é querhét, tr. «il a tant marché qu'il n'en peut plus.» ●(1787) PT 85. Salomé poéniet bras ha déhèlhet e za de gavoét er Véronic.
●(1910) MAKE 47. skuiz ha dielc'het o veza daoulammet eur pennadig. ●(1919) BUBR 9/237. ar zoner dielc'het. ●(1934) MAAZ 19. hag ean de ridek arlerh er merhed ha d’o fostal, unan arlerh en aral, ken ne chom vatet ar en dachen ha dihellet kaer. ●(1939) RIBA 5. Ariet é er hemenér, bahateit, ken ne chom er groagé dihelhet ar er bratel. ●(1942) DHKN 103. Dihelhet é er ronsed, ha seùel e hra diarnehè ur vogeden groeit a huiz hag a hlaù.
- dielc'hiñdielc'hiñ
voir dielc'hat