Recherche '"digargiñ"...' : 1 mots trouvés

• digargiñ / digarg
  digargiñ / digarg

  v. tr. d.

  I. Décharger, vider, désemplir.

  ●(1904) DBFV 51a. digarg, digargein, v. a., tr. «décharger, désemplir.»

  II. sens fig.

  (1) Digargañ e galon : décharger son cœur.

  ●(1790) MG 193. Me hum gavai soulagét bras, a pe zigarguèn èl-ce me halon.

  (2) Digargañ e gousiañs : décharger, soulager sa consciense.

  ●(1790) MG 209. rét vou deoh neoah, coustéet e gousto, digarg hou couciance.

  (3) Digargañ e goler : décharger sa colère.

  ●(17--) TE 143. é hoai prest en Eutru-Doué de zigarg é golèr. ●239. quênt digarg é golèr.

  (4) =

  ●(1838) OVD 49. eit hé digargue ag er péhed.

  (5) Vomir.

  ●(1790) MG 246. un aral e zigarguai é govad d'er moh.

  (6) Digargañ ub. : décharger qqn (d'une accusation).

  ●(1790) MG 215. Clasq e rér en tu de zigarguein er guærènt, en amièt, ur hompær ; ha turel e rér er samm ar ur-rébenac, a béré é clasquér hum vangein.

  (7) Digargañ un taol : asséner un coup.

  ●(1854) PSA I 127. ean e gueméras ur vah hag e zigargas ur piquol taul ar ziscoai en doctor bras-hont.