Recherche 'kantreal...' : 1 mots trouvés

Page 1 : de kantreal-kantren-kantre (1) à kantreal-kantren-kantre (1) :

• kantreal / kantren / kantre
  kantreal / kantren / kantre

  v.

  I. V. tr. d. Mener, conduire (qqn, un animal).

  ●(1913) AVIE 145. tud dal int é kandrén tud dal. ●(1932) DIHU 257/173. Kroget é pen er jau, m'er handréné.

  II. V. intr.

  (1) Errer.

  ●(1732) GReg 365a. Errer, se promener çà & là, comme font les gens desœuvrez, tr. «Cantreal. cantren. ppr. cantreët. Van[netois] cantreiñ.»

  ●(1867) MGK 21. na d-it pell da gantreal. ●(1876) TDE.BF 320a. Kañtreal, v. n., tr. «Errer çà et là, rôder, vagabonder.»

  ●(1907) BSPD I 600. é valé hag é kantré ar varh.

  (2) Rôder, vagabonder.

  ●(1787) BI 176. ean ë cantrèai à-couætte tro ha tro dehi.

  ●(1977) PBDZ 720. (Douarnenez) kantren, tr. «rôder.» ●956. kantren, tr. «rôder, vagabonder.»