Devri

Recherche 'kerell...' : 4 mots trouvés

Page 1 : de kerell (1) à kerellus (4) :
  • kerell
    kerell

    f. –où Querelle.

    (1521) Cc. Quarell querelle, l. querela. (d'après GMB 522). ●(1621) Mc 23. querel entre personaigou. ●26. Bet em eux querellou ; cannet, roet tolyou baz, ruet mein.

    (1710) IN I 163. beza en em baourisseat evit souten ur guerell. ●(1732) GReg 771a. Querelle, tr. «Van[netois] qarell. p. qarelléü»

    (1844) GBI II 110. Na pa sav nep affer, nep kerel dre ar vro, tr. «Quand ils s'élève quelque affaire quelque querelle dans le pays.» ●E-kichenn ar gerel ez int bet em rentet, tr. «Se sont rendus sur le lieu de la querelle.»

  • kerelliñ
    kerelliñ

    v. tr.

    (1) V. tr. d. Kerelliñ ub. : chercher querelle à qqn.

    (1732) GReg 771a-b. Quereller, tr. «Van[netois] qarelleiñ.» ●(1792) BD 753. nam querellet quet re, tr. «Ne me cherche pas trop querelle.»

    (2) V. tr. i. Kerelliñ ouzh ub. : chercher querelle à qqn.

    (1792) BD 820. querellin ous ar maro, tr. «Chercher querelle à la mort.»

  • kerellour
    kerellour

    m. –ion Querelleur.

    (1732) GReg 771b. Querelleur, celui qui querelle, tr. «Van[netois] qarellour p. eryon, ouryan

  • kerellus
    kerellus

    adj. Querelleur.

    (1732) GReg 771b. Querelleux, euse, qui aime à qureller, tr. «Van[netois] qarellus

    (1824) BAM 51. nac an dut querellus.

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...