Recherche 'kleñvel...' : 1 mots trouvés

Page 1 : de klenvel-klenver (1) à klenvel-klenver (1) :

• kleñvel / kleñver
  kleñvel / kleñver

  v.

  I. V. intr.

  (1) Tomber malade.

  ●(1499) Ca 37b. Cleuell. g. maladier / ou estre malade.

  ●(1732) GReg 594a. Tomber malade, tr. «Clenvel. clêvel. pr. clêvet.»

  ●(1846) BAZ 10. da benn nebeut amzer e clanvas. ●(1859) MMN 118. clenver a rai ive marteze. ●(1882) BAR 179. en aoun da glenvel gant ar flear euz ar c'horfou maro. ●(1894) BUZmornik 110. Klenver a eure da c'houel ar Rouanez.

  ●(1906) KANngalon Mezheven 139. Etretant klenver a reaz. ●(1921) PGAZ 97. Klenvel a reaz en deiz varlerc'h.

  (2) Kleñvel gant : attraper, contracter telle ou telle maladie.

  ●(1894) BUZmornik 88. e klanvaz kalz tud eno gant eur c'hlenved estranch.

  (3) Kleñvel diouzh ub. : attraper la maladie de qqn.

  ●(1894) BUZmornik 303. eur vaouez hag a ioa ken teo al lorgnez var he c'horf ma'z oa bet red he c'has er meaz euz a gear gant aoun na glanvche ar re all diouthi.

  II. V. tr. d. Rendre malade.

  ●(1557) B I 475. Quent discuizaff me he claffo, tr. «Avant que je me repose, je la rendrai bien malade.»