Recherche 'reput...' : 9 mots trouvés
Page 1 : de reput (1) à reputus (9) :- reputreput
s. Réputation.
●(1575) M 1682. Eguile entre tut, heruez reput, prudant, tr. «L'autre sage, d'après sa réputation parmi les gens.»
- reputailhoùreputailhoù
plur.
(1) Objets de rebut.
●(1931) VALL 627b. objets de rebut, tr. «reputailhou.»
(2) sens fig. En parlant d’écrits : des écrits non retenus (pour la publication).
●(1978) LLMM 191/429. Hag eñ ken dichek en e varnedigezhioù e Gwalarn diwar-benn al levrioù nevez-moulet, a oa prest bepred da lenn ha da sellout tostoc’h ouzh kement a veze kinniget dezhañ evit e gelaouenn. Evel just, ur bern reputailhoù a ranke bezañ.
- reputañ .1reputañ .1
v. Réputer.
●(1575) M 1291. Ouz barnou doue re tut, so astut reputet, tr. «En regard des jugements de Dieu, ceux des hommes sont rejetés comme misérables.»
- reputañ / reputiñ .2reputañ / reputiñ .2
v.
(1) V. tr. d. Rebuter, rejeter, repousser, refuser (qqn, qqc).
●(c.1680) NG 693. En Uzeuion er rebutas. ●(1790) MG 71. deusto m'hé rebutènt. ●(1792) CAg 56. Jesus, / E zou (…) Rebuttet guet peb unan. ●(1792) HS 53. éan é rebuttass el ur vizérabléze.
●(1829) CNG 85. Tud a Vethléem, petra ret-hui ? / rebutein Jojeb ha Mari ! ●(1846) BAZ 331. e voa gouscoude rebutet, casseet ha goal-dretet bras gant he vam.
●(1900) MSJO 70-71. Alies e vezent rebutet en hostaleriou abalamour d'ho faourentez. ●(1947) YNVL 163. O ! Fañch !... va muiañ-karet-me !... Bremañ, pa'z out marv, ne vin ket mui reputet ganit. ●(1973) SKVT II 20. Veig, eñ, ne gave ket e oa ur «chamo» da reputiñ evit ken dister dra. ●(1973) SKVT II 141. c'hoarielloù mazaouet – marc'h koad kollet ur pav gantañ, ur wetur dirodet, ur fuzul gwariet… – ha reputet gant ar marc'hadour.
(2) V. pron. réfl. En em reputiñ : se rebuter, décourager.
●(1821) SST 97. Derhel mat de houlen, hemp hum rebutein.
- reputasion
- reputetreputet
adj. Mis au rebut.
●(1969) BAHE 62/32. un tamm kozh rask a netra, un tamm binetenn reputet, a gredan. ●38. ur c'hozh tamm benveg reputet.
- reputiñreputiñ
voir reputañ .2
- reputuiñreputuiñ
v. tr. d.
(1) Mettre au rancart, au rebut, à la réforme.
●(1896) GMB 571. pet[it] Trég[uier] repetuiñ mettre au rancart, part. repetuet.
●(1931) VALL 627b. mettre, jeter au rebut, tr. «reputui(ñ) T[régor].»
(2) Bezañ reputuet eus : être mis à la réforme par.
●(1978) 99-100/68. Sot e oa avat, gant kezeg, ha deuet e oa a-benn da gaout ur marc’h, bet reputuet eus an arme.
- reputus