Recherche 'truant...' : 8 mots trouvés

Page 1 : de truant-1 (1) à truantiz (8) :

• truant .1
  truant .1

  adj. Misérable.

  ●(14--) N 1199. Mazeo truant hon auantur, tr. «Notre sort est déplorable.»

• truant .2
  truant .2

  m. –ed Gueux.

  ●(1499) Ca 204a. Truant. g. idem.

  ●(1659) SCger 18b. caimant, tr. «truant.» ●(c.1680) NG 205-206. Joseph a rancontras unan, / Hac er galuas meschant truant. ●(1732) GReg 130a. Caimant, gueux, tr. «Truand. p. truanted.»

  ●(1914) DFBP 163a. gueux, tr. «Truant.» ●(1920) FHAB Meurzh 274. va eontr a «donêre». «Truilhek ! laouek ! truant ! pez didalvez !»

• truantaj
  truantaj

  m. Gueusaille.

  ●(1744) L'Arm 448b. Gueusaille, tr. «Truantage.»

• truantal / truantañ / truantiñ
  truantal / truantañ / truantiñ

  v.

  I. V. intr.

  (1) Gueuser, vagabonder.

  ●(1499) Ca 204a. g. truander. b. truantaff.

  ●(1732) GReg 130a. Caimander, gueuser, tr. «Truanti. pr. truantet.» ●943a. Truander, mendier par libertinage, & pure fainéantise, tr. «Truandi. pr. truandet.» ●(1744) L'Arm 448b. Gueusailler, tr. «Truantein.»

  ●(1914) DFBP 163a. gueuser, tr. «Truanti.»

  (2) Se plaindre, gémir.

  ●(1907) FHAB Gouere 153. E leac'h chom da truanti, pe da gaout abek.

  II. V. tr.

  A. V. tr. d.

  (1) Mendier (qqc.).

  ●(1659) SCger 18b. caimander, tr. «truanti.» ●(1767) ISpour 390. éit monnet à di de di de turantal ur prét bouéd-mat. ●(1790) Ismar 193. durand ma ridant a di de di de durantal un tamm mat-benac. ●(1792) BD 341. Na heus affer ma den adruantal masy, tr. «Inutile, mon (brave) homme, de mendier devant ma maison.»

  ●(1866) FHB 75/183b. na druantont netra. ●(1869) KTB.ms 15 p 203. hag hec'h ee neuze evel-se da druanta boed d'ann tier.

  (2) =

  ●(1919) MVRO 13/1a. Hep dale e ya ar gouarnamant aotrichian da daeli ur galv d'ar bed-holl (…) da druanti an holl vroïou war stad an Aotrich.

  B. V. tr. i.

  (1) Truantal ouzh ub. =

  ●(1792) BD 308. nen deus affer nicun adruantal ousin, tr. «Il n'appartient à personne de venir mendier près de moi.»

  (2) Truantal da ub. : se plaindre auprès de qqn.

  ●(1919) BUBR 4/108. ne ra nemet termal ha truantal d'in.

• truanter
  truanter

  m. –ion

  (1) Gueux, pleure-misère.

  ●(1792) BD 296. gant truanterien debret vy, tr. «Tu seras dévoré par des gueux.»

  (2) Voyou.

  ●(1907) AVKA 229. unan anhe a oa an truanter Bartime.

  ►sens fig.

  ●(1834) SIM 253-254. An huel-var neo qet mignon d'an derven, mes un truanter hepqen, pehini en em stag outàn hac a vev eus e sustanç.

• truanterezh
  truanterezh

  m. Gueuserie.

  ●(1914) DFBP 163a. gueuserie, tr. «Truanterez.»

• truantez
  truantez

  f. –ed Gueuze.

  ●(1732) GReg 130a. Caimante, tr. «Truantès. p. truantesed.»

  ●(1914) DFBP 163b. gueuse tr. «Truantez.»

• truantiz
  truantiz

  f. Gueuserie.

  ●(1499) Ca 204a. g. truandise. b. truantis.