beiet .1

adj. Ébahi, surpris.

●(17--) TE 424. mar behènt scontét pe beyét é huélèt un drouc-benac.

●(1838) OVD 202. isprideu roc ha béyèd dré ur fiance orgueillus.

●(1904) DBFV 20a. beiet, part., tr. «ébahi, surpris.»