v.
I. V. tr. d.
(1) Déshonorer.
●(1659) SCger 143b. disenori, tr. «deshonorer.» ●(1710) IN I 43. ec'his ur c'hreg pehini e deffe (…) disenoret he friedelez gant peb seurt crimou abominabl. ●173. ar squiant a zeu da zizenori un den andal ma quemer vanite. ●(1732) GReg 275b. Deshonnorer, faire, ou causer, du deshonneur, tr. «Disenori. pr. disenoret.» ●Cet homme deshonnore l'Eglise, tr. «an dèn hont a zisenor an Ilis.»
●(1849) LLB 1938. N'ou dizinouret ket dré zirolemanteu. ●(1868) KMM 15. disenori ano Mam Doue.
(2) spécial. Déshonorer (une femme).
●(1732) GReg 275b. Deshonnorer une fille, tr. «Disenori ur verc'h. Van[netois] disinoureiñ ur verh.» ●(17--) EN 1853. (ar) groaige eteus disinored, tr. «les femmes tu les as déshonnorées.»
●(1867) FHB 130/203b. plac'het iaouanc casset da diez fall o sonjal ho dishenori.
(3) Dénigrer.
●(1659) SCger 42a. denigrer, tr. «disenori.»
II. V. pron. réfl. En em zizenoriñ : se déshonorer.
●(1790) MG 34. hui e hum zizinour. ●(17--) VO 21. É hét de hum zizinourein, e lar lod.
●(1869) SAG 83. en em zizenori a reot oc'h ober ar pez a ra an haillouned.