[brpm scañben, scañbenn < skañv + penn]
m. –où, –eion Personne écervelée.
●(1732) GReg 74b. Badine, peu serieuse, folâtre ; ridicule, tr. «scañbeñ. p. scañbennou.» ●314a. Écervelé, ée, sans cervelle, étourdi, fou, imprudent, tr. «scañbenn. p. scanbennéyen.» ●567a. Leger, inconstant, tr. «Scañbenn. p. scañbennou.»
●(1913) FHAB C'hwevrer 35. var zigarez ne reont ket eur c'hiz, giz ar skanbennou.