Devri

Recherche 'o...' : 589 mots trouvés

Page 8 : de ordrener (351) à orink (400) :
  • ordrener
    ordrener

    m. –ion Ordonnateur.

    (1732) GReg 677a. Ordonnateur, tr. «Ordrenner. p. yen.» ●Commissaire Ordonnateur, tr. «Commiçzer ordrenner. ar c'hommiçzer ordrenneur

  • ordrenet
    ordrenet

    adj.

    (1) Ordonné, prescrit.

    (1530) J 21b. An pez so perguen ordrenet, tr. «ce qui est réglé par le Ciel.» ●(1575) M 31-33. AN Lefr man damany da pep heny rial, / A comps á peuar fin, anterin terminal : / Pere da pobl an bet, so ordrenet detal, tr. «Ce livre souverain, à chacun fortement / Parle des quatre fins tout à fait dernières / Qui au peuple du monde sont ordonnées expressément.»

    (1659) SCger 96a. prefix, tr. «ordrenet

    (1876) TIM 443. larèt a vêg er pedenneu ordrénet.

    (2) Ordonné, placé.

    (1576) Cath p. 20. disposet hac ordrenet oa an rodou man euelep feczon diou aneze a troe contrell dan diou arall, tr. «Ces roues étaient disposées et agencées de telle sorte que deux d'entre elles tournaient en sens contraire des deux autres.»

    (3) (en plt de qqn) Ordonné, nommé.

    (14--) Jer.ms 249. Evel cheueten ordrenet, tr. «Comme capitaine ordonné.»

  • ordreniñ
    ordreniñ

    voir ordren .2

  • ordur
    ordur

    s. Ordure, souillure.

    (1499) Ca 149b. Ordur. g. ordure. ●(1530) J p. 66a. Net hep ordur diobscur, tr. «net, sans souillure, sans une ombre.» ●(1575) M 1346. Na ne gounn á nep sort, á me'm be scort ordur, tr. «Et je ne sais d'aucune façon, si j'ai misérable souillure.» ●3221-3222. Hep nep ordur diobscur apuret, / Corff hac Eneff, tr. «Sans aucune souillure, sans tache, épurés, / Corps et âme.» ●(1612) Cnf.epist 17. souillet gant an fanc, hac an fler ves an ordur-man. ●(1612) Cnf 1a. nettaat hon conscianczou ves an-ordur à pechet. ●(1633) Nom 29a. Fimus, stercus : fiente, fiens, ordure : faillançc. facq, ordur.

  • orediñ
    orediñ

    v. intr. Prier.

    (1874) FHB 513/341a. Jules a zaoulinas dirag skeuden ar Verc'hez hag a oredas.

  • oremuz
    oremuz

    f. –où

    I. (religion) Oremus.

    (1847) MDM 84. Klevet ho deus kana oremuzou. ●(1860) BAL 165. teir oremus. ●(1877) MSA 255. An Oremus diveza. ●(1880) SAB 66. d'an Oremus diveza araug an Abostol.

    (1935) LZBl Gwengolo/Here 147. Oremus gaer oferenn Breuriez ar Feiz.

    (2) par ext. Prière.

    (1909) FHAB Here 304. eun aridennad oremuzou. ●(1959) BRUD 7/18. meur a oremus koz.

    II. sens fig.

    (1) Formule (de sorciers, etc.).

    (1895) FOV 250. Divég en orémus ag ur pen bet en al, tr. «prononcer la formule d'un bout à l'autre.» (...) De lar é orémus, el m'an dé é vechér, tr. «à réciter des patenôtres suivant la pratique de son art.»

    (1960) BLBR 124/18. oremuzou ar gwrahed koz o klask parea gwenan pe fubuennou ?

    (2) Plainte.

    (1942) HERV 19. Ma ! a-walc'h a oremuzou.

    (3) Lieu près du cabaret, où les ecclésiastiques vont boire.

    (1732) GReg 127b. Lieu près du cabaret, où les Ecclesiastiques vont boire, tr. «An oremus

    (4) Koll e oremuz : perdre son latin.

    (1980) VLTH 10. Kement ha ken bihan ma teuas ar c'hont da goll tamm ha tamm e oremus. ●(1982) LLMM 211-212/123. War-nes koll hec'h oremus e voe gant an amprouadenn-se. ●(1985) PBBO 140. (Botoa) Kollet eo e oremus, tr. «il a perdu son latin.»

  • oremuziñ / oremuzat
    oremuziñ / oremuzat

    v. intr. Prier.

    (1909) FHAB Eost 238. Ar person a oremuzo en doare ma karo en e ilis goullo. ●(1911) BUAZperrot 75. tremen an deiz pad astenn oc'h oremuzat. ●(1929) FHAB Kerzu 473. endra ma veze heman oc'h oremusat.

  • orezon
    orezon

    f. –où

    (1) Oraison.

    (14--) N 120. Dre da oreson discomboe, tr. «Grâce à ton humble prière.» ●(1499) Ca 149b. Oraeson. g. oraison. ●(1530) Pm 100. Ez grasent hep gaes oraeson, tr. «De faire, sans moquerie, oraison.» ●(1612) Cnf 85b. Oreson berz ha cazr meurbet, hac à effet bras da lauaret bepret à calon pé à guenou. ●(1621) Mc 6. Gret em eux oresonou, hac assistet en offeren.

    (1659) SCger 97a. priere, tr. «oræson.» ●(1659) SC 66. an oræson ne dal netra. ●(c.1680) NG 1639. ober oraison. ●(17--) VO 127. e laqua poén d'obér oræson. ●(1741) RO 2vo. Pa na guery Doue cleuet ous e oreson, tr. « puisque Dieu ne voulait pas exaucer sa prière. »

    (2) (grammaire) Discours.

    (c.1501) Donoet 18-19-20. aduerbium so ung queffran / aoreison nedel declinable, tr. « L’adverbe est une partie du discours qui n’est pas déclinable »

    (3) Formule magique de guérisseur.

    (1659) SC 105. Petra liuirit-u eus are a laqua, pe a ya da vuiniguen oc'h drouc ar mamou, ar vizcoul, ar barr auèl, ar chancr, al laerès, an aviés, ar roncet, nag eus are a ya da spina, da stanca ar goat, pe da vellaat clênvegeou dre oræsounou ha cæremoniou, ne int quet approuuet gant an Ilis ? ●(1732) GReg 89b. Benir un malade, ou, une bête incommodée. Guérir par des oraisons, en vertu d'un pacte, tr. «Binizien, ou, binigal, gand orésonou

  • orfeber / orfebrer
    orfeber / orfebrer

    m. –ion Orfèvre.

    (1499) Ca 148a. Offebrer vide in orfebrer. ●149b. Orfebrer. g. orfebure. ●(c.1500) Cb 96a-b. [goff] Jtem hic et hec fabrilis et hoc / le. g. de forge / ou de feuure / ou chose appartenant a lun et a lautre. b. apparchant ouch goff / pe ouch offeurer. ●Jtem hic mulcifer / ri. ga. feure. b. offeurer.

    (1659) SCger 86b. orfevre, tr. «orfevrer.» ●(1732) GReg 678b. Orfevre, tr. «Orfebrer. p. orfebréryen

    (1911) BUAZperrot 830. da zeski beza orfebrer.

  • orfeberezh / orfebrerezh
    orfeberezh / orfebrerezh

    m. Orfèvrerie.

    (1732) GReg 678b. Orfevrerie, tr. «Orfebrérez. p. orfebrerezou. orfeberez. p. ou. Van[netois] Orfebereah. p. ëu

  • orfeilh
    orfeilh

    m. (habillement) Orfroi.

    (1499) Ca 149b. Orfeill. g. orfroy.

    (1732) GReg 678b. Orfroi, broderie d'or qu'on met sur les chapes, paremens d'autel &c., tr. «Orfeilh

  • orfelin
    orfelin

    m. –ed Orphelin.

    (1687) MArtin 3. Jennan goat an Orfellinet.

  • orfevrer
    orfevrer

    m. –ion Orfèvre.

    (1659) SCger 162a. Orfevrer, tr. «Orfevre.»

  • orfil
    orfil

    s. (botanique) Tussilage.

    (1876) TDE.BF 488a. Orfil, s. m., tr. «Tussilage, plante.» ●(1879) BLE 90. Tussilage. (Tussilago. L.) Orfil.

  • organ
    organ

    m. –où Organe.

    (1575) M 2411. Queinuoan en organou, tr. «Gémissement dans les organes.»

  • organell
    organell

    f. –où Anneau.

    (1744) L'Arm 29a. Beliêre, anneau qui suspend le batant d'une cloche, tr. «Orgueneell.. létt. f.» ●34a. Boucle de porte, de bateau, tr. «Orgueneell.. leu. f.» ●385a. Touret (…) De balance, tr. «Orgueneell. f.» ●(17--) TE 89. a bep tu é hoai orguenèlleu eur, é péré é passait loheu eur. ●91. un organèl eur.

    (1869) KTB.ms 14 p 98. tremenet hi fenn en un organel.

    (1931) GWAL 136-137/429. (kornbro Perroz, Treger-Vras) Organell : lagadenn (gg.).

  • organelliñ
    organelliñ

    v. tr. d. Marronner, boucler (les cheveux).

    (1744) L'Arm 456a. Maronner, tr. «Organællein er bleau frizétt.»

  • organist
    organist

    m. Organiste.

    (1621) Mc i. Tanguy Gueguen, Belec, hac Organist, natif à Leon.

  • organizañ
    organizañ

    v. Organiser.

    (1905) HFBI 260. Daoust à ni or beus izom eus blaguérés inoüs ar rézé évit omp organisa.

  • orged / orc'hed
    orged / orc'hed

    m.

    (1) Amour, luxure.

    (1659) SCger 162a. orguet, tr. «amourachement.» ●(1732) GReg 17b. Affoler d'amour, aimer passionément, tr. «trelati gand an orgued.» ●34b. La passion d'amour, tr. «Orgued. an orgued.» ●34b. Avoir des amourettes, ou de folles amours, tr. «beza leun a orgued.» ●Elle a des amourettes, tr. «Croguet eo an orgued eñhy.» ●210b. Coquet, qui aime à cajoler, coquette, qui aime à être cajolée tr. «leun a orgued.» ●Coquetterie, affectation de plaire, amourette, tr. «orgued

    (1866) FHB 56/29a. Merc'hed iaouank (...) diskaret int buhan gant avelach ar iaouankiz, grac'hellet gant orghed foll, ha dramouillet a-vechou gant paotred divezet.. ●(1890) MOA 115a. Amour hystérique, amour érotique, tr. «orged, m.»

    (1931) VALL 23b. Amour ; désordonné, passion, tr. «orged m.» ●(1976) BRUD 51/24. Aet a-walh e vefen dezhi gant flouradennou rag orged a lakae ennon.

    (2) Orgueil.

    (1895-1896) GMB 452. On lit orc’hed, traduit par « orgueil », dans la chanson de Le Floc’h sur Mgr Le Mintier.

  • orgedenn
    orgedenn

    f. –ed Fille débauchée.

    (1931) VALL 21b. Amante ; débauchée, tr. «orgedenn.» ●183a. femme débauchée, tr. «orgedenn.» ●214b. Fille dévergondée, tr. «orgedenn f. pl. ed.» ●298b-299a. Femme ; galante, tr. «orgedenn

  • orgeder
    orgeder

    m. –ion Homme luxurieux.

    (1732) GReg 34b. Amoureux, plein de folles amours, tr. «Orguedèr. p. orguedéryen.» ●210b. Coquet, qui aime à cajoler, tr. «orgueder. p. yen..»

    (1922) BUBR 20/252. ar brinsez / (...) A bok d'he orgeder. ●(1931) VALL 21b. Amant ; débauché, tr. «orgeder

  • orgederez
    orgederez

    f. –ed Fille débauchée.

    (1931) VALL 21b. Amante : débauchée, tr. «orgederez.» ●214b. Fille dévergondée, tr. «orgederez f. pl. ed

  • orgedez
    orgedez

    f. –ed Femme débauchée.

    (1732) GReg 34b. Amoureuse, tr. «orguedès. p. orguedesed.» ●210b. Coquette, qui aime à être cajolée, tr. «orguedès. p. orguedesed

  • orgediñ
    orgediñ

    v.

    (1) V. intr. S'énamourer, s'amouracher.

    (1659) SCger 162a. orguedi, tr. «s'amouracher.» ●(1732) GReg 17b. Affoler d'amour, aimer passionément, tr. «Orguedi. pr. orguedet.» ●34b. Avoir des amourettes, ou de folles amours, tr. «orguedi. pr. orguedet.» ●210b. Coqueter, se plaire à la cajolerie, tr. «orguedi. pr. orguedet

    (2) V. tr. i. Orgediñ gant ub. : faire l'amour avec qqn.

    (1939) KOLM 40. Ur léan, ar valé, en doè orgedet get ur voéz.

  • orgedus
    orgedus

    adj.

    (1) Luxurieux.

    (1647) Am 502. Ribus eun sujet meurbet orcquedus, tr. «D'emblée, un sujet très galant.»

    (2) Aphrodisiaque.

    (1931) VALL 29b. Aphrodisiaque, tr. «orgedus

  • orget
    orget

    adj.

    (1) Épris.

    (1647) Am 597. Foi mar orquet out à less da broutacq, tr. «Fi ! aussi épris que tu sois, et laisse (là) ton (?) ardeur (?).»

    (2) Bezañ orget eus : être épris de.

    (1647) Am (titre). Amouroustet eun den coz pêvar huguent bloaz Pehini so orguet à vez à eur plac'h jaoanc hen oad a huezecq bloaz.

  • orglez
    orglez

    s. –où (musique) Orgue.

    I.

    (1732) GReg 678b. Orgue, tr. «Van[netois] Orglés. p. orglésëu.» ●(1744) L'Arm 261a. Orgue, tr. «Orglez.. ézeu.» ●Toucher, tr. «Sonnein enn orglez

    (1855) BDE 362. sóned en orglézeu. ●(1857) LVH 215. mêlet-ean guet violoneu hag orgléseu.

    (1901) LZBg 59 blezad-2l lodenn 89. Hoari e hra en orglézeu.

    II. Glebiañ e orglezoù : boire un coup.

    (1906) DIHU 11/191 (G) *Yann Skod Derv. É tenné ur chudellad chistr eit glubein en «orglezeu».

  • orglezour
    orglezour

    m. –ion

    (1) Facteur d'orgue.

    (1744) L'Arm 151b. Facteur (...) D'orgues, tr. «Orglézour.. zerion. m.»

    (2) Organiste.

    (1732) GReg 678b. Organiste, tr. «Van[netois] Orglésour. orglesér. pp. yon, yan.» ●(1744) L'Arm 261a. Organiste, tr. «Orglésour.. serion

  • orgoù
    orgoù

    plur. (musique) Orgues.

    (1659) SCger 86b. orgues, tr. «orgou

  • oriad
    oriad

    m. –ed Homme débauché.

    (1659) SCger 68b. immodeste, tr. «oriat.» ●162a. oriat, tr. «libertin.» ●(1732) GReg 34b. Amoureux, plein de folles amours, tr. «oryad. p. oryaded.» ●246a. Debauché, addonné aux plaisirs deshonnêtes, tr. «oriad. p. oriaded

  • oriadenn
    oriadenn

    f. –ed Femme galante.

    (1931) VALL 298b-299a. Femme ; galante, tr. «tommderenn

  • oriadez
    oriadez

    f. –ed Femme débauchée.

    (1732) GReg 34b. Amoureuse, tr. «oryadès. p. oryadesed.» ●246a. Femme debauchée, tr. «Oriadès. p. oriadesed.» ●(1738) GGreg 41. oryadès p. oryadesed, tr. «libertine.» ●(17--) ST 348. eun oriadez fall.

    (1908) FHAB Gwengolo 261. dilezet e vezo gant eun oriadez a c'hreg. ●(1931) VALL 183a. femme débauchée, tr. «oriadez.» ●214b. Fille dévergondée, tr. «oriadez

  • oriadezh
    oriadezh

    f. –où Débauche.

    (1659) SCger 162a. oriadez, tr. «libertinage.» ●(1732) GReg 246a. Debauche, vie dissoluë, tr. «oriadez.» ●295a. Dissolution, débauche, tr. «oryadez. p. oryadezou.» ●572b. Libertinage, tr. «oryadez. p. oryadezou

    (1931) VALL 183a. Débauche, tr. «oriadez f.»

  • oriadiñ
    oriadiñ

    v. Devenir libertin, être débauché.

    (1732) GReg 572b. Devenir libertin, tr. «oryadi. pr. oryadet

    (1931) VALL 183a. être débauché, tr. «oriadi

  • Oriant .1
    Oriant .1

    m. Orient.

    (14--) Jer.ms 131c. A deffry bede Oryent, tr. « Assurément jusqu’à l’Orient » ●(1499) Ca 149b. Orient. g. idem. ●(1576) Cath p. 7. ouz retourn a dare da orient, tr. «et de retourner de là encore vers l’Orient.» ●(1650) Nlou § 10c. Gant an sclerder a voe, an try Roue Orient (rime en -ent), tr. « par la clarté qui fut, les trois rois d’Orient » ●§ 146d. Dyouz part’yn Orient, tr. « du côté de l’Orient »

    (c.1680) NG 323. Den try roué a orient.

    (1951) MRPM 162. Diwar stum an Oriant e oa savet o mouster.

  • Oriant .2
    Oriant .2

    n. de l. An Oriant : Lorient.

    I. An Oriant.

    (1744) L'Arm 303a. Er Roué a brésante er Bersonnageu ag enn Oriand hag er Gæværr ; hag enn E’sscob ou ra d’enn neimb eñ-déss er Roué pligétt hannhuein dehou. ●459a. Oriænntt. m. ●(1748) CI.pou 95. Enn-Oriænntt. ●(c.1789) SD 19. De la Ville-le-Roux, Deputet eus an Oriant. ●(c.1792) SD 111. E quichen ar Porzyou hac ar c'hostessyou eus a Vrest hac eus an Oriant. ●(1799) SD 267. Ar Harter-General ag en Orient.

    (1847) FVR 284. evel re Sant-Briek hag ann Orient. ●(1855) FUB 76. Oriant ar c’hoant. ●(1857) CBF 131. Ann Oriant.(1865) FHB 7/56a. O vont etrezeg an Oriant. ●(1878) EKG II 279. Edo enn Oriant o c'hedal eul lestr da vont enn hent, pa deuaz ar maro da Rosbespierre, spountaill an dud vad. ●(1878) SVE 968. Oriant / Ar goant. ●(18--) SON II 142. A zo grêt da verc'hed Caudan, / 'Ia gant leaz dous d'ann Oriant. ●(1891) VNB 222. ag en Oriant. ●(1898) BRE 64. D'ann Oriant, ann evniged.

    (1902) LZBg Mae 103. En Oriant. ●(1902-1905) LARB 196a. É han de chanjein bro, aveit karein unan, / Ar vord er batimant, ar kani en Noriant. ●(1905) ALMA 25. Enn Oriant, d’an noz etre ar c’henta hag an 2 a even. ●26. Sonj oc’h euz e rankaz barnerien an Oriant terri ho-unan eur varnedigez o devoa douget varlene. ●70. Oriant. ●(1907) BOBL 16 février 125/2b. porz an Oriant. ●(1911) BUAZmadeg 582. hag a zouaraz en tu all d'al Laïta, var zouar Ploemeur, demdost d'an Oriant.(1915) HBPR 78. eur belek deus an Oriant. ●(1927) GERI.Ern 426. Oriant : en O.(1930) GUSG 16. Me huél en Oriant ha manér er Porh-Loeiz. ●(1934) BRUS 35. betag en Oriant éh éemp. ●295. en Oriant.341. pé hent, mar plij, genoh, e ia d’en Oriant ? ●(1941) DIHU 359/265. Dalhet e oent bet, ha kaset d’en Oriant. ●(1947) BRMO 26. Oriant, er goant. ●(1955) STBJ 124. Treuzi a reas an Oriant. ●(1971) LLMM 149/407. ha re ar riblennad etre an Oriant ha Plouharnel. ●(1996) GESI 214. Pegeit a vank dit evit mont d'an Oriant ?

    (1865) FHB 1/8a. E kær Loriant hag e Pors-Loïs ez eus bet eur c’hlenvet (an typhus).

    (1924) ARVG Gouere 154. Diazeet eo ar chapell-man en eur zaonenn vrao, hanter-hent eus Plouneve da Blounerin, tost da Veg-ar-C’hrec’h, elec’h ma treuz hent Perroz da Loriant hini Paris da Vrest.

    II.

    (1) Dicton.

    (1855) FUB 76. Oriant ar c’hoant. ●(1878) SVE 968. Oriant / Ar goant.

    (1907-1908) FURB 14/74. Kastel Santel. - Kemper ar gaër. - Oriant ar c'hoant. ●(1947) BRMO 26. Oriant, er goant.

    (2003) TRMOR 30. Kastell santel / Kemper ar gaer / Oriant ar goant.

    (2) Dicton.

    (1879) SON II 278 & 282. Martoloded ann Oriant / A zo meurbed pôtred friand.

    III. Blason populaire : voir tudjentil.

    IV. [Toponymie locale]

    (1902) LZBg Mae 101. Keriadeu. ●102. Mervil. ●(1905) DIHU 02/I. ru er Porh. ●36. ru er Fetan én Oriant. (...) ru er Morbihan, étal en Iliz. ●(1905) DIHU 03/38. É korn ru en Iliz ha tachen Sant-Loeiz.(1905) DIHU 03/55. É korn ru er Porh ha rabin er Bov.(1905) DIHU 06/109. person Kerentreh-en-Oriant.(1906) DIHU 08/II. Rabin er Hé. (...) Tachen er Republik.(1906) DIHU 12/VI. a Merville-en-Oriant.(1906) DIHU 15/IV. ru Karnot (Fourch-er-blei).(1908) DIHU Genver 1908 31/24. Pont Sant Kristaul, taulet drest er Skorù, étré Kerentréh en Oriant ha Kerentréh Kaudan. ●(1930) GUSG 34. De vonet de valé de Gerdual d'er hlué. ●35. Merhed er Plénenneu doé gouiet en afér. ●35. Kañnet get Iehann Jigeu, a Gerlouañneu, Keriadeu. ●(1916) KRVT 167/2d. e ru Brest. ●(1933) KMDR 68. e zegas chonj dein a iliz Ker-en-treh. ●(1934) BRUS 295. Keriadeu.

  • oriav
    oriav

    m. –ed

    (1) (ornithologie) Goéland.

    (1876) TDE.BF 488b. Oriau, oriav, s. m., tr. «Goéland, oiseau de mer ; pl. oriaved

    (1931) ANDO 31. an holl oriaved gwenn a c'hregache a-us d'ar vag. ●(1936) IVGA 52. Al labous-mor-se a zo eun orio pe eur goelan.

    (2) sens fig. (en plt de qqn) Imbécile, sot.

    (1936) IVGA 53. eun orio a zo eur genaoueg, egiz e gamarad, ar gwazi. ●71. Ouz taol, e oa bet an orio eun digarez a zoare d’an aotrou person da zegas kaoz gant e zaou gure.

  • origanell
    origanell

    s. (botanique) Origan, marjolaine.

    (1633) Nom 80a. Asyla, ferus oculus : morgeline : marjol, ooüriganel. ●89b. Origanum heracleoticum, origanum Hispanicum, nonnullis, cunila : marjolaine bastarde, origon : onriganel sauaig.

    (1732) GReg 679a. Origan, plante semblable à la marjolaine, tr. «Origanell

  • orijinal
    orijinal

    adj. Originel.

    (1499) Ca 149b. Original. g. originel.

    (1732) GReg 679b. Le peché originel, tr. «Ar pec'hed original

  • orijinel
    orijinel

    adj. Originel.

    (1650) Nlou § 115. Nen doa drouc ten enny, na pechet na gret sy, / Na vicc originel, / En guerches mam Iesu, na vicc actuel, tr. « Il n’y avait mal cruel en elle, ni péché, n’en doutez pas, / ni péché originel / dans la mère de Jésus, ni péché actuel »

    (1879) GDI 18. er péhèd orijinel e dihouélas ræson mab-dén.

    (1933) MMPA 82. mastar ar pec'hed orijinel.

  • orilher
    orilher

    m. –où Oreiller.

    (1464) Cms (d’après GMB 452). orillier, horillier, oreiller. ●(1499) Ca 112b. Horiler. g. oreiller pour teste. ●149b. Oriller. g. idem. ●(1633) Nom 167a. Puluinus & puluillus puluinar, puluinarium : oreillier, orillier, coussinet : oriller, coussin.

    (1896) GMB 504. pet[it] tréc[orois] oroyer oreiller.

  • orimantoù
    orimantoù

    plur. Façons, manières.

    (c.1718) CHal.ms ii. que de façons, tr. «guet a orimanteu, guet a fa'connieu, guet a c'hrig c'hrimaceu.»

    (1927) GERI.Ern 426. orimanteu V[annetais] pl., tr. «Grimaces, façons.» ●(1975) YABA 12.04. N'hon es ket dobér a orimanteu.

  • orimantour
    orimantour

    m. –ion Homme qui fait des façons, des manières.

    (c.1718) CHal.ms ii. façonnier grimacier, tr. «grimaçour, orimantour

  • orin .1
    orin .1

    m./f. –ed

    (1) Engeance, espèce, sorte (de gens).

    (1876) TDE.BF 488b. Orin, s. f. C[ornouaille] ; pl. orined, tr. «engeance, ramassis, en mauvaise part.» ●(1877) EKG I 143. Red eo dign karza ar vro euz an orinn dud-se. ●(1879) BMN 140. Bez' e oa c'hoaz eun orin dud all, ha ne blije ket muioc'h dezho doare Dom Michel ●(18--) SAQ II 390. Penaoz karet eun hevelep orin dud ?

    (1905) KANngalon Eost 479. Mall eo skuba kuit an orin torfetourien-ze. ●(1907) KANngalon Gwengolo 491. na pebez orin tud divalo ar framasouned. ●(1927) GERI.Ern 426. orin, m., tr. «engeance.»

    (2) Race, postérité.

    (14--) N 1424. Nedeo disenor dam orin, tr. «Ce n'est pas un déshonneur pour ma race.»

    (1876) TDE.BF 488b. Orin, s. f. C[ornouaille] ; pl. orined, tr. «Race, postérité d'un individu, les petits d'une femelle.»

    (1927) GERI.Ern 426. orin, m., tr. «Race, postérité.»

    (3) Enfant, progéniture.

    (1868) SBI II 18. sao war da orinn, tr. «lève-toi pour soigner ton enfant.» ●eun orin fall ! tr. «un mauvais mioche !»

    (4) Personne originale.

    (1872) ROU 93b. Au haut Léon, orin, se prend souvent pour, original. Ennez a zo un orin. ●(1876) TDE.BF 488b. Orin, s. f. C[ornouaille] ; pl. orined, tr. «Il s'entend aussi au sens de original, s. m. homme qui fait d'habitude des choses que les autres ne font pas.» ●(1889) ISV 343. ar c'habiten Poulteo, eun orin a zen. ●347. Var al lestr ez oa eun orin ar seurt n'oc'h eus guelet biscoas.

    (1904) SKRS I 84. Ar paotr-man, sur avoalc'h ne deo 'met eun orin / Deuët da ober goap ouzin. ●(1927) GERI.Ern 426. orin, m. pl. ed, f. ez, tr. «homme bizarre, original.»

    (5) Origine.

    (1872) ROU 93b. Il est originaire de, tr. «An orin aneza a zo eus.»

    (1927) GERI.Ern 426. orin, m., tr. «origine.»

  • orin .2
    orin .2

    s.

    (1) Urine.

    (1499) Ca 149b. Orin. g. orine.

    (1876) TDE.BF 488b. Orin, s. m., tr. «Urine des animaux.»

    (2) Excrément.

    (1876) TDE.BF 488b. Orin, s. m., tr. «excréments des animaux.»

    (1927) GERI.Ern 426. an daou orin, tr. «les excrément et l'urine des animaux.»

  • orinal
    orinal

    s. Urinal.

    (1499) Ca 149b. Orinal pour pisser.

  • orinañ
    orinañ

    v. intr.

    (1) Uriner.

    (1499) Ca 149b. Orinaff. g. oriner.

    (2) Produire, faire souche.

    (1927) GERI.Ern 426. orina, tr. «produire, faire race.»

    (3) (botanique) Germer.

    (1927) GERI.Ern 426. orina, tr. «germer, parl. des plantes, des graines.»

  • oriner
    oriner

    m. –ion Reproducteur.

    (1977) PVPR 110. E Treastell hag e Roc'h Kerezenn e oa un tarv-oriner.

  • orink
    orink

    s. (pêche) Orin.

    (1925) BILZ 141. Oring (pe : orin), tr. «corde qui relie le casier à la bouée qui indique son emplacement.» ●(1977) PBDZ 808. (Douarnenez) orinkoù, tr. «des orins.» ●(1970) GSBG 39. (Groe) orik, tr. «orin (de canot).»

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...